ﮔﻮﻳﻨﺪ : ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻴﻔﻜﻨﻨﺪ ، ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩ ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ، ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪﻯ ﺯﺩ ، ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﻛﺮﺩ ، ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ، ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻪ ؟ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﺎﻯ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ . ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ : ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻳﻮﺳﻒ ! ﻣﮕﺮ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺍﻯ ، ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ، ﻣﻰ ﺧﻨﺪﻯ ؟ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻝ ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩ ، ﺩﻫﺎﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﻏﻨﭽﻪ ﺑﺸﻜﻔﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪﻡ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ : ( ﺩﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﺩﺍﺭﻡ ، ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺩﺍﺭﻡ ! ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﻧﺸﻴﺐ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻮﺀ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪﻯ ، ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺼﺪﻯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﻮﺀ ﻗﺼﺪﻯ ﻛﻨﺪ ، ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺣﻔﻆ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ . ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻡ ، ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺑﺎﻟﻴﺪﻡ ، ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻟﻴﺪﻡ ، ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﻣﻰ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ . ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺧﺪﺍ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻜﻨﻢ ، ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺧﻨﺪﻩ ﻋﺒﺮﺕ ﺑﻮﺩ ، ﻧﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ

نظرات شما عزیزان:

برچسب‌ها: